Τα video που συνθέτουν την βιντεοεγκατάσταση «Playrgound», αποτελούν σε μεγάλο βαθμό την κριτική και την καταγγελία της σύγχρονης κοινωνίας στην οποία ενυπάρχει η μοναξιά, ο φόβος, η αγωνία της ζωής, του έρωτα και του θανάτου. Κυρίως όμως είναι η έκφραση της ταύτισης του Εγώ του καλλιτέχνη με την ένταση και την τραγική όψη της ζωής, όπου η ταύτιση του ανθρώπου με μια περιορισμένη όψη της πραγματικότητας, όποια και αν είναι αυτή, σημαίνει εξορισμού τον περιορισμό, την σμίκρυνση, την παραμόρφωση τόσο της ίδιας της πραγματικότητας η οποία είναι άπειρη και εμπεριέχει όλες τις όψεις και τις αντίληψεις μας γι’ αυτήν. Μέσα από το εσωτερικό νόημα της αντιπαράθεσης πραγματικών και μη πραγματικών στοιχείων στα έργα αυτά παρουσιάζεται η ασυνείδητη προσπάθεια του ανθρώπου για την εύρεση της ουσίας της πραγματικότητας, για τη γνώση της αληθινής και όχι της φαινομενικής αξίας των όντων. Είναι με άλλα λόγια η επιθυμία της εύρεσης του κλειδιού που θα λύσει το μυστήριο της ύπαρξης, του ρόλου και του σκοπού μας σε αυτή τη ζωή.

Η θεματική «Playground» αποτελείται από μια σειρά βίντεο και ψηφιακά επεξεργασμένες φωτογραφίες με εικαστικό άξονα την παιδική χαρά και το παιχνίδι, δοσμένα μέσα από μια εικαστική ματιά όπου το παράδοξο και η έκπληξη συναντιούνται και δημιουργούν νέες φόρμες αλλά και εικαστικές ματιές για το παιχνίδι και έντονους συμβολισμούς για τον πραγματικό κόσμο.

Ένα παιχνίδι όπως η τσουλήθρα, σκίζεται στα δύο και έχει δύο καταλήξεις, δύο επιλογές, δρόμους και κατευθύνσεις προκαλώντας τον θεατή μέσα από το πάθος για παιχνίδι και κάτω από νέους όρους να δοκιμάσει τα όρια του δικού του φόβου. Ένας πειρασμός που σου κλείνει το μάτι προκαλώντας και προσκαλώντας σε, σε μια νέα εμπειρία ακρότητας και υπερβολής. Ένα παιχνίδι που ο ίδιος ο θεατής καλείται να επιλέξει εάν θα είναι ο θύτης ή το θύμα.

Ανεξάρτητα και πέρα από τις αντικειμενικές αφετηρίες και τις αναφορές, τα έργα εκφράζουν και αισθητοποιούν με λιτό αλλά ευρηματικό τρόπο τη βαθύτερη ουσία και διάσταση του παιχνιδιού. Το παιχνίδι ως όχημα απόδρασης από το καθημερινό, το πεζό, το συμβατικό, ως μέσο έκφρασης της επιθυμίας, ως πρόκληση για τη φαντασία, το όνειρο, την επινόηση, την έκπληξη, την ανατροπή και τον επαναπροσδιορισμό.

Από την απεικόνιση στη συμβολική χρήση του παιχνιδιού.

Το παιχνίδι φορέας και εκφραστής ενός προσωπικού μύθου. Επιπλέον, όπως θα παρατηρήσει κανείς, στα έργα αυτά το παιδί απουσιάζει και το παιχνίδι ως αντικείμενο συσχετίζεται με τον ενήλικο ή άλλοτε προσωποποιημένο σχεδόν αποτελεί στοιχείο ενός σημαίνοντος περιβάλλοντος, ενός «βιότοπου» όπου πλανιέται μια διφορούμενη αίσθηση ανθρώπινης παρουσίας-απουσίας, αίσθηση που επιτείνει την αμφισημία και τις υπαινικτικές σχέσεις που σφραγίζουν το ύφος των έργων.