Τα έργα «Νίκη της Πάρου» και «Κούρος» που παρουσιάζονται στην έκθεση αυτή, είναι μικτής τεχνικής και συνδυάζουν ζωγραφική (τέμπερα, ξηροπαστέλ κ.α.), τύπωμα, κέντημα και κολάζ σε χαρτί. Τα θέματα έχουν εμπνευστεί από την πολιτιστική κληρονομιά της Πάρου και της Αντιπάρου και πιο συγκεκριμένα από τα εκθέματα του αρχαιολογικού μουσείου της Πάρου και από τα ευρήματα των πρόσφατων ανασκαφών στο Δεσποτικό. Στοιχεία όπως το Πάριο Χρονικό, η Νίκη της Πάρου, η Γοργώ, ο Κούρος αποτελούν κάποιους από τους σημαντικότερους αρχαιολογικούς θησαυρούς που σχετίζονται με τα νησιά μας. Τα παραπάνω στοιχεία συνδιαλέγονται με αντικείμενα της σύγχρονης πραγματικότητας, με την παραδοσιακή δαντέλα να αποτελεί ουσιαστικά το συνεκτικό στοιχείο, τον κοινό άξονα που γεφυρώνει στο έργο διαφορετικές εποχές.
Τα έργα φιλοδοξούν να αποτελέσουν ένα σύγχρονο εικαστικό προβληματισμό, προσπαθώντας να αποκωδικοποιήσουν, μέσω της ελευθερίας που παρέχει τη τέχνη, αθέατες όψεις της πραγματικότητας. Οι μετασχηματισμοί που πραγματοποιούνται στο παγκόσμιο γίγνεσθαι, μεταφέρονται συμβολικά και εύστοχα με την σύγχρονη χρήση της τέχνης. Τελικός σκοπός είναι η ανάδειξη της επιρροής που ασκούν οι αρχαίες και σύγχρονες καλλιτεχνικές και επιστημονικές δημιουργίες, ιδιαίτερα σε ένα περιβάλλον όπως η Ελληνική επικράτεια με την συνεχή και σημαντική ιστορική – καλλιτεχνική συνέχεια.
Η αθέατη, «διαυλική συνδιαλλαγή» μεταξύ ετερώνυμων στοιχείων αρχαίας και σύγχρονης Ελληνικής και συνεπώς παγκόσμιας πραγματικότητας, δημιουργεί ένα αχρονικό εικαστικό σύμπαν, όπου το κάθε επιλεγμένο στοιχείο υπηρετεί το συμβολικό χαρακτήρα του έργου, έτσι όπως ορίζει η σύγχρονη μεταζωγραφική δημιουργία. Η μοναδικότητα του έργου και ο μοντερνιστικός του χαρακτήρας τονίζεται από την συνθετική του ελευθερία και από την πληθώρα χρήσης ετερογενών υλικών. Η συνθετική αποσπασματικότητα του έργου των νέων ρεαλιστών, στο έργο της Χανιώτη έχει μεταλλαχτεί με μια αυτόνομη αχρονική συνδιαλλαγή, στην οποία επιτυγχάνεται ταυτόχρονα η ανάδειξη των συμβόλων που χρησιμοποιεί, ο διαλογικός χαρακτήρας και η εικαστική πληρότητα του έργου.
Η τέχνη τελικά ανοίγει τους ορίζοντες της ερμηνείας και της έκφρασης, αποτελώντας τον μόνο ουσιαστικό πόλο ελευθερίας και ανεξαρτησίας για τον θεατή και τον ίδιο τον καλλιτέχνη, σε αυτό το ομιχλώδες σύγχρονο περιβάλλον, που το παρελθόν διαπλέκεται με το παρόν.
Ζαχαρίας Ρούσσος