Λίγα λόγια για τη νέα δουλειά…

Τα έργα της Δήμητρας Χανιώτη προσκαλούν σε ένα επίκαιρο πολιτικό – κοινωνικό προβληματισμό, προσπαθώντας να αποκωδικοποιήσουν, μέσω της ελευθερίας που παρέχει η τέχνη, αθέατες πλευρές της ουσιαστικής πραγματικότητας. Στον αντίποδα του τεχνητού και φαινομενικά κραταιού, έγκυρου και αδιαμφισβήτητου εξουσιαστικού παραδείσου, κρύβονται επιμελώς όλοι εκείνοι οι σύνδεσμοι, δημιούργημα υπόγειων αδιαφανών ζυμώσεων. Η αποκάλυψη της υπόγειας, αθέατης όψης των πραγμάτων, ακόμα και αν αυτή η αποκάλυψη αποδομεί την αιώνια φόρμα, αναδεικνύεται σαν ο ασφαλέστερος δρόμος σε αντιπαραβολή με την λήθη. Η ανατροπή επέρχεται στην φόρμα και στην ουσία.

Η επιλογή μικτής τεχνικής στα έργα και η χρήση ετερόκλητων υλικών, υπερασπίζεται την επιλογή της διάσπασης της φόρμας και των ορίων που αυτή ορίζει, ανοίγοντας με αυτό τον τρόπο μια εναλλακτική εικαστική προβληματική με πολλούς αποδέκτες. Η τέχνη τελικά ανοίγει τους ορίζοντες της ερμηνείας και της έκφρασης, αποτελώντας ουσιαστικά τον μόνο πόλο ουσιαστικής ελευθερίας και ανεξαρτησίας για τον θεατή και τον ίδιο τον καλλιτέχνη σε αυτό το ομιχλώδες περιβάλλον.

Some words about my new works…

The works of Dimitra Chanioti invite to a topical political and social reflection, attempting to decode , through the freedom that art provides , unseen aspects of substantial reality. On the other side of artificial and seemingly mighty, valid and undoubted authoritarian paradise, all those links are hidden diligently , created by underground opaque fermentations. The disclosure of the underground , unseen aspect of things, even if this disclosure deconstructs the eternal formula, is highlighted as the safest way in comparison with oblivion. Overthrow supervenes to formula and substance.
The choice of mixed technique in the works and the use of disparate materials, defends the choice of formula disruption and the limits that it determines, this way opening an alternative artistic questioning with many recipients. Art eventually opens the horizons of interpretation and expression, constituting substantially the only pole of substantial freedom and independence from the viewer and the artist himself in this foggy environment.